سوال اینه که می‌خواهیم شکل فضایی یک پروتئین رو در بدن پیدا کنیم. می‌توانیم از اصول اولیه استفاده کنیم. به این معنی که معادله شرودینگر، معادلهء نیوتن و ... را می‌دانیم. برنامهء کامپیوتری بنویسیم که پروتئین را شبیه‌سازی کند و ساختار سه بعدیش را از روی ترکیب شیمیاییش بدست آورد. مشکل کار این است که توان محاسباتی بالایی لازم داریم. که چندان در دسترس نیست.
روش دیگر روشهای مقایسه‌ای و کندوکاو داده‌های موجود است. در این حالت، ما تعدادی از ساختارهای فضایی و ترکیبهای شیمیایی مربوطشان را می‌دانیم. با استفاده از روابطی که بین اینها پیدا می‌کنیم، سعی می‌کنیم ساختار ترکیبهای جدید را از روی شباهتشان با ترکیبهایی که می‌شناسیم پیدا کنیم. مشکل این رهیافت این است که تعداد ساختارهای شناخته شده در مقایسه با کل ساختارهای ممکن کم است.
این روزها در بین این دو روش، روشهای مقایسه‌ای از مقبولیت نسبتاً بالایی بر خوردار هستند و به نوعی به نظر می‌رسد که مردم از اصول اولیه به نوعی ناامید هستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر