حافظه

در نوشته قبلي ام نوشتم كه خواهر هفده ساله من از آنچه كه بر معلمان و استادان نسل قبل گذشته است بي خبر است ومن هم آن وقايع را به فراموشي مي سپارم. اما بزرگتر ها كه خود در گير آن ماجراها بوده اند به اين زودي ها آنها را فراموش نمي كنند. اين وقايع در ضمير ناخودآگاه آنها ثبت است. خيلي از عكس العمل ها و دغدغه هايشان هم كه از نظر جوانتر ها غير منطقي مي نمايد در چارچوب اين خاطره ها قابل تو جيه هستند

اي كاش نويسندگان صاحبنظران اجتماعي اين پديده هاي اجتماعي را تحليل كنند و در اختيار نسل بعد قرار دهند تا اشتباه ها تكرار نشوند و تفاهم بيشتري حاصل شود