حدود دو سال پيش ما (محققان پژوهشكده) را جمع كردند تا درباره اخلاقيات استفاده از اينترنت در محل كار نصيحتمان كنند. جلسه ي
خوب و صميمي اي بود. استاد پيشكسوت بدون اين كه خيلي در كار خصوصي افراد سرك بكشد با لحن طنز اما كاملا حرفه اي توضيح داد كه امكانات اينترنت براي استفاده كاري است واز آن نبايد براي كارهاي شخصي استفاده كرد. بعد هم اضافه كرد البته اگر شما از اين اينترنت براي خريد بليط
و يا رزرو هتل ويا مواردي از اين دست استفا ده كنيد اشكالي ندارد چرا كه به اين ترتيب در زمان خود صرفه جويي مي كنيد اما سرك كشيدن به سايت هاي غيراخلاقي و يا تجارت از طريق اينترنت مركز به هيچ وجه قابل توجيه نيست.به نظر من
همه اين حرف ها به جا هستند. به خصوص از زبان شخصي در آن سن و آن موقعيت كاملا قابل قبولند.
so far so good!
اما در اين هنگام يكي از همكاران جوان تر(حدود چهل ساله) كه از قضا خيلي هم دم از مدرن بودن و دموكراسي و چيزهاي از اين دست مي زند و نظرات خودرا
در زرق ورق هايي شيك و جوان پسند مي پيچد سررشته كلام را در دست گرفت و به بيان خاطرات خود از دوره پست-داكي اش در آلمان پرداخت. او تعريف مي كرد كه يكي به عنوان تعريف از يك دانشجو در توصيه نامه او
(recommendation letter)
نوشته كه مانيتور كامپيوتر اين دانشجو همواره رو به در و قابل مشاهده است! نمي دانم نظر شما درباره اين "به اصطلاح تعريف" چيست. اما من اگر چنين توصيه نامه اي را بخوانم اولين چيزي كه به ذهنم مي رسد اين خواهد بود كه اين دانشجوي بدبخت حسن ديگري ندارد كه چنين موضوعي از نظر استاد راهنمايش جزو محاسنش قلمداد مي شود. در توصيه نامه درست و حسابي كه راجع به اين چيزها نمي نويسند! (مهم نيست كه طرف آلماني و خارجي بوده!به نظر منجوق طرف بلد نبوده توصيه نامه بنويسد.)
توصيه نامه فرمت استانداردي دارد: ابتدا ازقابليت هاي علمي و سرعت پيشرفت دانشجو مي نويسند و آنگاه به طور گذرا به قابليت هاي او در همكاري به عنوان عضوي از گروه اشاره مي كنند.
به هر حال باب شدن فرهنگ "مانيتور خود را به سمت در بگذار" مي تواند خطرناك باشد. مهم نيست حضرات آلماني چه مي كنند و يا اين نوع فضولي در چه زر ورق شيكي عرضه مي شود. البته خوشبختانه اين همكار ما به هيچ وجه اصرار نداشت كه اين كار بايد اجباري شود. اما تاريخ نشان مي دهد كه بساط تفتيش عقايد و توتاليترينيزم از همين تئوري پردازي هاي معصومانه و خوشدلانه بر مي خيزد. خوب! از جمله استفاده هاي شخصي اما مهم كه ما از اين اينترنت مي كنيم كسب اطلاعات بهداشتي است كه بعضا به شدت خصوصي هستند.
با چيده شدن بساط فضولي سلامت رواني و اخلاقي از محل كار رخت بر مي بندد. براي اين كه محيط حرفه اي تر و جدي تر شود بايد سمينار ها را جدي تر گرفت.بايد ارتباط خود را با پژوهشگران مطرح دنيا بيشتر كردو .... والا با ترويج فرهنگ فضولي هيچ گروهي
به فضل
علمي نمي رسد
۳ نظر:
دومين چيزي هم كه از خواندن آن توصيه نامه به ذهن من مي رسد اين است كه نويسنده توصيه نامه آدمي بيكارو فضول بوده والا به اين موضوع اين همه توجه نمي كرد. هر عمل و كار استادان خارجي كه لزوما قابل تقليد نيست! اگر من از پسكين همواره به نيكي ياد مي كنم به خاطر خارجي بودن و يا حتي شهرتش نيست. يكي از دلايل احترام من به او و ياد كردنم از وي به خاطر اين است كه در طول سه سالي كه به طور مرتب او را مي ديدم
وبا وجود صميميت وتوجه ويژه پدرانه اي كه او به من داشت حتي يك بار عملي ناشي از فضولي از او سر نزد
البته جهت گيري مانيتور مهم است و بايد درباره آن صحبت كرد وتوضيح داد اما نه به دليلي كه در آن توصيه نامه آمده بود. بلكه به آن دليل كه موقعيت نامناسب مانيتور باعث درد گردن و كمر مي شود.
و اگر نور پردازي مناسب نباشد باعث خستگي چشم
توضيح آخري براي اين بود كه دانشجويانم يك وقت به من نگويند"رطب خورده نهي رطب مي كند!"
به نظر من این جور فضولی ها توهین به شعور آدمهاست. مخصوصا توی یه پژوهشگاه!!! با هیچ توجیهی هم نمیشه از بار توهین آمیزش کم کرد.
از طرف دیگه نمیشه از مردم توقع داشت که روزی 10 ساعت با کامپوترشون مقاله بخونن و تولید کنن!!!
بسیار نوشتهٔ بجایی بود.
ارسال یک نظر