قبلا درباره
Superkamiokande
ومخزن پنجاه كيلو تني آن نوشته ام. اين مخزن را يك كارخانه كشتي سازي ساخته است. از دوستي كه در سال ها در اين آزمايشگاه كار مي كرد داستاني شنيده ام كه اينجا بازگو مي كنم. ظاهرا پس از تحويل گرفتن مخزن حسگرهاي الكترونيكي نشان مي دهند كه سطح آب داخل مخزن پايين مي رود. در نتيجه با شركت كشتي سازي تماس مي گيرند و گزارش مي دهند. اما شركت زير بار نمي رود و مي گويد لابد حسگرهايتان خرابند"كشتي هاي ما هرگز چكه نمي كنند." خلاصه مسئولان آزمايشگاه كلي نامه نگاري مي كنندو اصرار مي نمايند تا بالاخره نمايندگان شركت به آزمايشگاه مي آيند و با به كارگيري دستگاه هاي مكانيكي خود بالاخره متقاعد مي شوند كه "بله! كشتي هايشان!! چكه مي كنند" و مشكل را حل مي كنند.
هر قطعه از هزاران قطعه دستگاه هاي آزمايشگاهي براي خود قصه اي از اين نوع دارد. اين تصور كه چون ژاپن يا آمريكا و يا سويس "خارج"!!! هستند و تمام قطعات "خارجي"!!! هستند پس تمام كارها خودبه خود درست از آب در مي آيد تصوري صد در صد باطل است. نكته در اينجاست كه عده اي كاردان و بسيار جدي در اين آزمايشگاه ها وجود دارند كه پي گير مشكلات مي شوند وتا آنها را رفع نكنند از پا نمي نشينند.
در يكي از شهرستان ها فيزيكپيشه اي ميانسال مشغول كار است كه هر از گاهي به پژوهشكده ما سرمي زند. ظاهرا اين آقا چيزهايي درباره
Superkamiokande
شنيده و با توجه به اين كه نزديك شهر ايشان معدني عميق (شبيه محل اين آزمايشگاه) وجود دارد هوس كرده كه در ايران
هم يك آشكارساز نوترينو با ابعاد
Superkamiokande
بسازد. در گوش من وهمسرم هم مرتب مي خواند كه بياييد لابي كنيم و بودجه بگيريم تا چنين آزمايشگاهي بر پا كنيم. "به همين سادگي به همين خوشمزگي"!! وقتي به او مي گوييم بر پا كردن چنين آزمايشگاهي متخصصين متعددي مي خواهد كه ما اينجا سراغ نداريم جواب مي دهد "نه! اصل پول است. اگر پول باشد همه چيز درست مي شود." كسي نيست كه به او بگويد درست است كه در فرهنگ عوام مي گويند "پول بده رو سبيل شاه نقاره بزن" اما برپا كردن آزمايشگاهي چون
Superkamiokande
بسي پيچيده تر از نقاره زدن برفراز سبيل جناب سلطان است. تازه تازه مي فهمم چرا اين همه دستگاه نيمه جان كه به بركت پول نفت خريداري شده در ادارات مختلف مملكت خاك مي خورند. لابد سفارش دهندگان آنها هم معتقد بوده اند اگر پول باشد همه چيز درست مي شود.
خوشبختانه در جامعه فيزيكپيشه داخل مملكت داريم كساني را كه براي ريال به ريال پولي كه خرج آزمايشگاه ها و يا برنامه هاي پژوهشي مي شود دل مي سوزانند. خود را به آب و آتش مي زنند كه مخارج را به حداقل برسانند. سعي مي كنند تا با استفاده از اعتبار شخصي خود از حراجي ها خريد كنند و حداكثر استفاده را از امكانات موجود ببرند . اين واقعيت كه علي رغم تحريم ها و محدوديت هاي فراوان هنوز در برخي شاخه هاي آزمايشگاهي گروه هاي ايراني حرفي براي گفتن در ابعاد جهاني دارند مديون زحمات اين عده است. انصافا اينان در جديت چيزي از همتايان ژاپني خود در
Superkamiokande
ندارند. فرق عمده در اين است كه از اين عده در ايران قدر داني نمي شود. منظورم قدرداني از طرف حكومتگران نيست. اين همكاران ما چشم طمع به لطف دولتمردان ندوخته اند اما از همكاران خود -از رئيس دانشكده و يا پژوهشكده شان -بيش از اينها انتظار دارند. مسئله اين است كه ارزش اين گونه كار ها به رسميت شناخته نمي شود. در اين باره مفصلا خواهم نوشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر